StoryEditor
Rynek i trendy
29.10.2019 00:00

Dyskonty umacniają się dzięki produktom markowym [RAPORT]

W 2015 r. w Europie działało ponad 44 tys. dyskontów. W kolejnych latach nastąpiła stagnacja – w 2017 r. na europejskim rynku funkcjonowało 42 432 sklepów tego formatu – hard i soft. Jednak udziały rynkowe tego kanału sprzedaży od 2001 r. stale rosną – sięgały wówczas 15 proc., a w 2017 r. było to już 23 proc. – wynika z raportu Nielsena.

Dyskonty stosowały początkowo prosty model biznesowy oparty na niskiej cenie i produktach marki własnej. Jednak w ostatniej dekadzie twarde dyskonty zaczęły znacznie śmielej eksperymentować, testując nowe taktyki wzrostu i adresując ofertę do znacznie szerszej bazy klientów.

Zakupy w dyskontach przypominają obecnie doświadczenie zakupowe z supermarketów i hipermarketów. Sklepy dyskontowe znacznie rozszerzyły ofertę produktów markowych, wydłużyły godziny pracy, oferują programy lojalnościowe i inwestują w reklamę.

Eksperci Nielsena są zdania, że to dopiero początek. Twarde dyskonty wciąż rozwijają znacznie bardziej wyszukane modele biznesowe – wprowadzają do stałej oferty coraz liczniejsze produkty markowe, stosują liczne promocje cenowe, znacznie staranniej dobierają asortyment, koncentrują się na zrównoważonym wzroście, modernizują marki własne, a także przykładają wiele starań do przemodelowania swoich placówek.

Historycznie, twarde dyskonty rosły głównie dzięki ekspansji sieci placówek. W 1990 r. w Europie było ok. 15 tys. dyskontów, w 2015 r. liczba ta urosła do 44 tys., a w 2017 r. zmniejszyła się do niespełna 42,5 tys. Eksperci Nielsena są zdania, że w skali kontynentu ten kanał osiągnął już granice wzrostu liczebności placówek.

Jednak mimo zatrzymania rozwoju sieci dyskontów, wciąż zwiększają one swoje udziały w rynku. W 1991 r. udziały rynkowe całego kanału wynosiły 9,7 proc., z czego na twarde dyskonty przypadało 4,8 proc. W 2017 r. dyskonty miały już 23-proc. udziały rynkowe, z czego 13,9 proc. przypadało na twarde dyskonty, a 9,1 proc. na miękkie formaty.

Twarde dyskonty, które są motorem wzrostu całego kanału, zwiększają sprzedaż dzięki produktom markowym. Odpowiadają one za połowę z 8,8 proc. wzrostu przychodów całego kanału, podczas gdy stanowią wartościowo tylko 30 proc. łącznej sprzedaży. W porównaniu do produktów marki własnej radzą sobie zatem znacznie lepiej. Co więcej, produkty markowe generują dyskontom dodatkowy popyt netto, ponieważ przyczyniają się do rozszerzenia asortymentu, co nie ma miejsca w przypadku marek własnych.

Źródło: Nielsen: The Evolution of Discounters in Europe

Konrad Kaszuba
ZOBACZ KOMENTARZE (0)
StoryEditor
Rynek i trendy
22.04.2025 12:35
Guardian: Tanie perfumy podbijają brytyjski rynek – co druga osoba kupiła zapachowy „dupe”
Shutterstock

Na brytyjskim rynku perfum pojawił się nowy trend, który dynamicznie zyskuje popularność – tzw. „dupe scents”, czyli tańsze odpowiedniki znanych luksusowych zapachów. Jeden z takich zapachów przypomina perfumy Baccarat Rouge 540 warte 355 funtów, a inny – Penhaligon’s Halfeti za 215 funtów. Tymczasem ceny ich imitacji zaczynają się już od 5 funtów. Według badań aż połowa brytyjskich konsumentów przyznaje, że kupiła tego typu produkt, a 33 proc. zadeklarowało chęć ponownego zakupu.

Zjawisko zyskało popularność głównie dzięki mediom społecznościowym – na TikToku hasztag #perfumedupe ma tysiące wpisów. Jednak za atrakcyjną ceną często kryją się kontrowersje prawne. Producenci oryginalnych perfum coraz częściej zwracają się do prawników o porady, jak bronić swoich formuł przed kopiowaniem. W niektórych przypadkach konkurencyjne firmy pytają nawet, jak legalnie stworzyć perfumowy „dupe”. Niestety, jak podkreślają eksperci, ochrona zapachu w świetle brytyjskiego prawa jest niemal niemożliwa – zapachów nie da się jednoznacznie opisać graficznie, a więc nie można ich zarejestrować jako znak towarowy.

Ochrony nie daje także prawo patentowe. Jak wyjaśnia Eloise Harding z kancelarii Mishcon de Reya w rozmowie z brytyjskim Guardianem, perfumy rzadko spełniają warunek „kroku wynalazczego”, niezbędnego do uzyskania patentu. Co więcej, nawet gdyby taki patent został przyznany, po 20 latach formuła staje się publiczna. Tymczasem producenci tańszych wersji perfum coraz częściej sięgają po techniki takie jak chromatografia gazowa-spektrometria mas (GCMS), by rozłożyć oryginalne zapachy na czynniki pierwsze i stworzyć ich tańsze kopie – często z użyciem mniej szlachetnych składników.

Rynek perfum w Wielkiej Brytanii osiągnął wartość 1,74 miliarda funtów w 2024 roku, a według prognoz firmy badawczej Mintel do 2029 roku przekroczy 2 miliardy. W ankiecie przeprowadzonej wśród 1 435 osób, aż 18 proc. tych, którzy jeszcze nie kupili „dupe perfum”, przyznało, że są nimi zainteresowani. Ekspertka Mintel, Dionne Officer, zauważa, że młodsze pokolenia, wychowane w czasach kryzysów gospodarczych i wszechobecnego fast fashion, nie widzą nic złego w kupowaniu imitacji. Wręcz przeciwnie – umiejętność znalezienia okazji i tańszej wersji luksusu postrzegana jest dziś jako przejaw sprytu, a nie wstydliwego kompromisu.

ZOBACZ KOMENTARZE (0)
StoryEditor
Rynek i trendy
22.04.2025 09:35
Wzrost wartości perfum wycofanych z rynku – rynek kolekcjonerski profesjonalizuje się
Valeria Boltneva via Pexels

Rynek perfum vintage i wycofanych z produkcji rozwija się dynamicznie, mimo braku oficjalnych danych dotyczących jego wielkości. Mathieu Iannarilli, paryski handlarz rzadkimi zapachami, od 2007 roku specjalizuje się w poszukiwaniu unikalnych flakonów dla klientów gotowych zapłacić od 150 euro do ponad 3 000 euro za butelkę.

Jak donosi Financial Times, osoby wierne jednemu zapachowi, po jego wycofaniu czują się „osierocone zapachowo” i są gotowe na wiele, by odzyskać swoją olfaktoryczną tożsamość. Na eBayu można znaleźć ponad 50 000 wyników po wpisaniu hasła „discontinued fragrances”, a ceny potrafią być astronomiczne – Tom Ford Amber Absolute kosztuje nawet 4 300 dolarów, a Vivienne Westwood Boudoir – 2 784 dolary.

Jednym z czynników napędzających ten rynek są tzw. „flankery”, czyli limitowane wariacje klasycznych zapachów. Dla kolekcjonerów stanowią one nie lada gratkę – np. Estée Lauder Sensuous Noir z 2008 roku osiąga na eBayu cenę 265 funtów, a Thierry Mugler A*Men Pure Malt z 2009 roku przekracza 600 funtów. Do wzrostu cen przyczyniają się również zakończenia licencji zapachowych lub bankructwa marek – ceny perfum marek takich jak Vivienne Westwood czy Stella McCartney potroiły się po ich wycofaniu z rynku perfumeryjnego.

Ceny vintage’owych zapachów są windowane również przez prestiż i historię producentów. Klasyki od marek takich jak Guerlain są poszukiwane zarówno przez osoby, które chcą je nosić, jak i kolekcjonerów. Flakon Guerlain Djedi może osiągnąć wartość ponad 3 000 euro. Co więcej, zapotrzebowanie nie ogranicza się do segmentu luksusowego – przykładem może być Ultima II Sheer Scent od Revlon, który od 1990 roku pozostaje ulubionym zapachem matki krytyka mody FT, Alexandra Fury’ego, mimo że został wycofany z produkcji już na początku lat 2000.

Zmiany w regulacjach unijnych dotyczących składników kosmetycznych również miały wpływ na rynek – od początku lat 2000 wiele zapachów zostało przeformułowanych, często ku niezadowoleniu wiernych użytkowników. W efekcie rośnie popyt na starsze wersje tych samych perfum. Aimee Majoros, kolekcjonerka zapachów z Nowego Jorku, wspomina, że jej butelka Mitsouko Guerlain z lat 70. pachnie zupełnie inaczej – i lepiej – niż obecna wersja. „Najlepszy zapach, jaki kiedykolwiek poczułam, to próbka L’Air du Temps od Nina Ricci z lat 60.” – dodaje. W społeczności miłośników perfum frustracja związana z reformulacjami jest zjawiskiem powszechnym.

ZOBACZ KOMENTARZE (0)
23. kwiecień 2025 22:51