Podobnie jak w innych krajach, w których tego typu systemy już działają – powinien on być powszechny, ogólnopolski i obowiązkowy dla producentów napojów. Powinien też uwzględniać specyfikę polskiego handlu (w Polsce jest duża liczba małych sklepów) oraz być przyjaznym dla konsumentów, aby chętnie oddawali zużyte opakowania do sklepów.
W swojej analizie Instytut Staszica opisał kluczowe warunki, które muszą być spełnione, aby system funkcjonował sprawnie i nie dyskryminował polskich przedsiębiorców:
1. Musi w Polsce powstać jeden system depozytowy dla wybranych opakowań jednorazowego użytku - będzie uzupełniał system kaucyjny dla opakowań wielokrotnego użytku, który w Polsce działa od lat.
2. System musi być przyjazny dla handlu i uwzględniać jego specyfikę – duży udział małych sklepów w Polsce.
3. Powinien obejmować wyłącznie opakowania plastikowe i puszki aluminiowe - z systemu powinny być wyłączone opakowania szklane jednorazowe, dla których poziom recyklingu jest już obecnie realizowany na wysokim poziomie, a obecność w systemie tych opakowań byłaby zbyt dużym obciążeniem dla małych sklepów.
4. System musi być przyjazny dla konsumenta – powinien być powszechny, tzn. konsument musi mieć możliwość realnego zwrotu opakowania w dowolnym lub przynajmniej dostępnym i bliskim sklepie,
5. Musi być tani, dobrze zarządzany i efektywny - oznacza to, że powinien być zarządzany przez spółkę non-for-profit powołaną przez producentów napojów lub producentów i detalistów, która nie będzie nastawiona na zysk, jak to ma miejsce w krajach UE, w których systemy depozytowe już działają.
Takie założenia powinny przyświecać regulacjom, które zostaną przyjęte w procesie legislacyjnym i wejdą w życie.
Jak zauważa Instytut Staszica, jedyny projekt ustawowy, który powstał na dzień dzisiejszy – autorstwa Koalicji Polskiej–Polskiego Stronnictwa Ludowego – tych warunków nie spełnia i stanowi zagrożenie tak dla funkcjonalności systemu depozytowego, jak i dla polskiego handlu.