Barter polega na wymianie usług lub towarów bez bezpośredniego przepływu pieniędzy, gdzie influencer otrzymuje produkty lub usługi w zamian za promocję, recenzję lub innego rodzaju działania marketingowe. Rodzi się zatem wątpliwość, w jaki sposób umowy barterowe powinny być rozliczane pod kątem fiskusa – komentuje Mikołaj Gendaszyk, radca prawny fillup.
Umowa barterowa to transakcja, w której następuje wymiana usług lub towarów bez przepływu gotówki, czyli w jednym z czterech wariantów:
- towar za towar,
- usługa za usługę,
- towar za usługę,
- usługa za towar.
Każda ze stron umowy barterowej dostarcza towar lub usługę w zamian za inny towar lub usługę o ekwiwalentnej wartości.
Barter jest pojęciem szerszym niż umowa zamiany, uregulowana w Kodeksie cywilnym, bowiem ta druga dotyczy wyłącznie wymiany rzeczy (ruchomości bądź nieruchomości). Przykładowo więc w ramach współpracy barterowej influencer może promować produkt na swoich kanałach social media, a w zamian otrzymywać od danej marki lub agencji marketingowej sprzęt elektroniczny, produkty kosmetyczne lub vouchery na usługi.
Wobec powyższego obie strony transakcji muszą:
– wycenić świadczenie – wartość dostarczonego towaru lub usługi musi być wyceniona, aby można było ustalić podstawę opodatkowania,
– rozliczyć VAT – każda strona transakcji, jeśli jest podatnikiem VAT, musi wystawić fakturę na wartość świadczenia. Podatek VAT oblicza się od wartości rynkowej świadczenia, niezależnie od tego, że nie ma rzeczywistego przepływu gotówki,
– uwzględnić przychód, rozliczając się z podatku dochodowego PIT lub CIT.
Przykładowo, jeśli influencer otrzymuje od danej marki produkt o wartości 3 tys. zł w zamian za publikację posta promocyjnego, to w tej sytuacji zarówno jedna, jak i druga strona transakcji powinny wystawić fakturę na wartość rynkową świadczenia, tj. 3 tys. zł plus VAT, oraz uwzględnić tę kwotę jako przychód w swoich rozliczeniach podatkowych.
Co istotne, influencer może potraktować koszty związane ze świadczoną promocją (np. przygotowanie sesji zdjęciowej) jako koszty uzyskania przychodu, co zmniejszy jego podstawę opodatkowania w podatku dochodowym.